گوشه گوشه دلم

تار و پود ِ بُغض گرفته

کلافه ام

دلم می خواد تا ته ِ این دنیا فریاد بزنم این همه محالات ِ غیر ممکن را

تو بگو

قانعم کن

بگو منی که هیچ وقت طاقت دیدن اخم هایت را نداشتم

چطور حالا این همه دلخوری از تو دارد توی مرداب خواستنت حَلَّم میکند؟

ببین

با این همه دلخوری

اما باز خواستنت ملموس تر است

اما ...

نمی بینی ... چون چشم هایت را بستی

من بی تو

اینجا

زندگی را صفر می شوم

و خنده را مردود

بفهم که خواستنت کودکی نبود

دلم

مث ِ غروب ِ جمعه گرفته

....

نوشته شده در چهارشنبه 92/9/27ساعت 2:42 عصر توسط یَسنــ ـا بانـــو نظرات ( ) |